Afgelopen week gaf ik mijn allereerste vrouwencirkel. Een pilot, klein en intiem, met een paar vrouwen die dichtbij me staan. De cirkel vond plaats in een liefdevol voorbereide locatie, in de ruimte van mijn opleidster Daphne Rose. Op vertrouwde grond, en toch totaal nieuw. Waar ik mijn altaar opbouwde met rozen, schelpjes en veren, waar de geur van cacao in de lucht hing, en waar stilte en zachtheid voelbaar aanwezig waren.
Er was een moment waarop ik voelde: ik ga mijn pilot doen. Niet meer wachten met inplannen, of tot alles perfect is, niet alles eindeloos uitdenken. Maar gewoon beginnen. Met wat ik heb. Met wie ik ben. Vanuit een verlangen om vrouwen samen te brengen, een bedding te creëren, een ruimte voor stilte, verbinding, kwetsbaarheid. En van daaruit ontstond het allemaal.
De voorbereiding – intuïtie en intentie
De weken voorafgaand aan de cirkel waren gevuld met inspiratie. Tijdens wandelingen kwamen ideeën tot me — zo ontstond de visualisatie die ik later zou doen, het groene pad, terwijl ik langs het Noord-Aa-gebied in Zoetermeer liep. Ik schreef een meditatie, bereidde het programma voor, waaronder zang, dans en een intentieoefening.
Ik vond het spannend. Niet alleen omdat het de eerste keer was, maar ook omdat ik wist: dit is iets wat ik zélf al lang wilde doen. En ineens was het daar. Ik mocht begeleiden, dragen, houden. In de aanloop voelde ik de spanning opbouwen, maar ook de vreugde. Ik was wekenlang bezig geweest met het voorbereiden van het programma, het kiezen van muziek, het bedenken van een visualisatie die ik “Het Groene Pad” noemde – geïnspireerd op een wandeling bij het Noord-A-gebied hier in Zoetermeer.
De ochtend begon met een intentieoefening. We namen de tijd om even te landen, en meteen gebeurde er iets moois. Tijdens de voorstelronde werd er gehuild, mijn nichtje Larissa brak even. Het zette de toon. Kwetsbaarheid was welkom. We waren met z’n vieren. Dat gaf ruimte voor intimiteit. Voor zachtheid. Voor stilte. Bij haar, bij de anderen — en ook bij mij. Ik leidde het programma, las de meditatie voor, begeleidde het zingen. Niet alles ging vlekkeloos. En dat was precies goed. Aan het einde schreef mijn nichtje in haar review dat ze het fijn vond hoe ik de ruimte had verzorgd, dat ze mijn stem als rustgevend ervaarde tijdens de meditatie, en dat ze zich veilig voelde bij mij. Ze gaf ook een paar waardevolle tips – zoals het programma iets rustiger brengen, en de praktische info vooraf beter structureren. Zaken die ik meeneem voor een volgende keer.
Ook Debby – een mede-deelnemer en ‘sister’ uit mijn opleiding – gaf me een review die me raakte. Ze schreef:
“Lieve Miriam,
Wat bijzonder was het om vandaag aanwezig te mogen zijn bij jouw prachtige ceremonie. […] Een van de hoogtepunten voor mij was absoluut de reiki healing – wat een diepe rust en ontspanning heb ik daarin mogen ervaren. Ik had daar nog uren kunnen blijven liggen, zo prettig was het.
En jij… wat zag je er schitterend uit! Je straalde kracht, zachtheid en pure schoonheid uit. Je aanwezigheid alleen al gaf zoveel vertrouwen en warmte. […] De cacaoceremonie met het hart raakte me diep. Het was zo mooi, oprecht en ontroerend dat het me nog lang zal bijblijven.”
Wat een bevestiging van het pad dat ik intuïtief voel dat ik mag gaan.
Debby gaf me ook een tip: vertraag nog meer. Durf nog meer de stilte in te gaan. En daar herken ik mezelf zó in. Want ja, ik merkte dat ik soms wat snel door mijn programma ging, vanuit enthousiasme, vanuit ‘alles goed willen doen’. Maar misschien… gebeurt het echte werk juist in de ruimte daartussen. In de stiltes.
Wat ik meeneem uit deze pilot? Dat ik écht plezier krijg in het geven van vrouwencirkels. Dat het zorgen, het zingen, het begeleiden – allemaal elementen zijn die passen bij wie ik ben. En dat ik bij de volgende cirkel mezelf nog meer de rol van begeleider mag toestaan.
Het zingen, de cacao, de verbinding aan tafel tijdens de lunch – het waren momenten van magie. En ik voel: dit is pas het begin.
En het inrichten van de plek… voelde als thuiskomen. Vers fruit, wraps, bloemen — het mocht kloppen, het mocht stromen.
Er waren ontroerende momenten. Zoals bij de lunch, toen we los van de cirkel even gewoon met elkaar konden zijn. Praten, lachen, landen. En een onverwacht moment, toen Debbie haar chocoladehart niet wilde of kon snijden. Ik begreep het niet direct, maar voelde wel: ook dit is proces.
Mijn lessen – vertragen, voelen, vertrouwen
Wat ik leerde? Dat ik meer in de rol van begeleider mag stappen. Dat ik mag vertragen, durven ademen in de ruimte die ik bied. Dat ik het spannend mag vinden én toch kan dragen. En dat plezier een kompas is. Ik genoot van de muziek, het zingen, het cacao ritueel. Maar ook van de verbinding. De kwetsbaarheid. Het samen zijn.
Ik ben gegroeid in het toelaten van ongemak. In het uitspreken van mijn stem. In het voelen dat ik hier hoor te zijn — precies op deze plek, met deze vrouwen, in deze rol.
Tot slot
Deze eerste cirkel was een oefening. Een pilot. Maar eigenlijk voelde het als veel meer dan dat. Het voelde als thuiskomen. In iets wat ik nog aan het ontdekken ben. Iets dat zich laagje voor laagje laat zien.
De volgende keer stap ik volledig in mijn rol als begeleider. Niet meer half deelnemer, half gids. Maar vol aanwezig. Met beide voeten in de cirkel.
Dankjewel, Larissa, Debby, Desi, de plek, de cacao, de stilte.
En dankjewel aan dat eerste verlangen, dat ik durfde te volgen.
